Nationaal Park Loonse en Drunense Duinen

Help jij mee om de natuur ook in de komende eeuw te beschermen? Word lid en kies de vorm die bij je past. Alvast hartelijk bedankt!

Op de zandvlakte mag je struinen. Er is dus volop ruimte om uitgebreid op pad te gaan. Verwonder je over de ondergestoven bomen, geniet van de tjirpende veldkrekels en les je dorst bij een van de vele cafés of restaurants aan de rand van dit natuurgebied. Wandelen, fietsen of te paard: het kan hier allemaal. Met de wind in je haren en het zand in je schoenen. Misschien kom je de schaapskudde wel tegen. De schapen houden de heide kort en vreten jonge boompjes weg. Zo houden ze het gebied open. Wil je weten waar je ze kunt vinden? Kijk dan eens op hun eigen facebookpagina!

Wat maakt de Loonse en Drunense Duinen bijzonder?

De Loonse en Drunense Duinen heeft nog op 270 hectare stuifzand. Dat zand zorgt voor nogal extreme omstandigheden: de bodem is droog en voedselarm. Het verschil in temperatuur tussen dag en nacht kan oplopen tot wel 50 graden Celsius. Dat zorgt voor een unieke flora en fauna. De dieren en planten hebben zich aangepast of voelen zich juist thuis bij droogte, schraalheid en temperatuurschommelingen. Zandzegge en diverse korstmossen, bijvoorbeeld. En de levendbarende hagedis, zandloopkevers en zandbijen. Allemaal soorten die houden van zand.

Hoe komt dat zand in de Loonse en Drunense Duinen?

In de laatste IJstijd bliezen de poolwinden zand vanuit het noorden naar Brabant, waar het in dikke pakketten bleef liggen. Lange tijd was deze zandvlakte met oerbossen bedekt. Tot in de veertiende eeuw de bomen werden gekapt door mensen. Die gebruikten het hout als brandstof. De kale vlakte vulde zich met heide, waar de boeren hun vee op liet grazen. Deze intensieve begrazing en het plaggen van de bodem putte de bodem uit. Hierdoor kreeg het zand vrij spel. Lange tijd was het zand een groot probleem voor de bewoners. Dorpen en akkers dreigden eronder te verdwijnen. Er werden bomen aangeplant, die het oprukkende zand een halt moesten toeroepen. Daarvan zie je vandaag de dag nog de sporen: vind de ondergestoven bomen die alleen met hun kruinen nog boven de zandheuvels uitpiepen.