20 jaar natuureducatie Grintenbos
Toen ik 12 jaar geleden begon bij Natuurmonumenten was het Grintenbos al een begrip. En we mogen met gepaste trots zeggen dat het nog steeds een succesvol project is. Rond de 2000 kinderen per jaar die een ochtend komen leren en spelen in het Grintenbos. De verwondering op kindergezichten tijdens hun ontdekkingstocht in de natuur geeft vrijwilligers de energie om continu alles uit het project te halen.
Gespikkelde eitjes
In 2002 kreeg Natuurmonumenten het Grintenbos van de Stichting Leppink-Postuma onder voorwaarde dat er educatieve activiteiten zouden gaan plaatsvinden. IVN-er Harrie Konniger, oud-leerkracht Mimi van den Berg, andere IVN-ers en vrijwilligers van Natuurmonumenten ontwikkelden voor elke leeftijdsgroep een programma. Kabouters werden geschilderd, waterproeven beschreven en gespikkelde vogeleitjes werden gereproduceerd van hout, niet van echt te onderscheiden. Een moedervogel zou zich nog vergissen.
Als dat maar goed kwam
In 2010 maakte ik kennis met de Grintenbos-vrijwilligersgroep. Een goed georganiseerde groep en het was mijn taak om zo langzamerhand het werk over te nemen van mijn collega. Ze waren zo gewend aan boswachter Hans en daar kwam ik ineens opdraven. Iemand met minimale ‘groene’ kennis. Achteraf hoorde ik dat de groep toch wel bedenkingen had en moest wennen. Als dat maar goed kwam.
Eitjes uit de 3D printer
Het kwam goed, we leerden elkaar beter kennen. Ik deed een spoedcursus Indesign en de zwart-witte stencils werden full colour opdrachten. Qua inhoud hetzelfde maar deze vrijwilligers zijn bijna professioneel bezig, dus zo mag het er dan ook best uit zien. We lwisten elkaar te vinden en ik probeerde ze te faciliteren daar waar nodig. Samen met vrijwilligers, een onderwijskundige en vogelaars maakten we de Flier en Fluiter app. Kinderen gaan met de I-pad het bos in en doorlopen de vragen in de app die horen bij de vogel die ze zien. De eitjes die vroeger handmatig werden beschilderd, komen nu uit de 3D-printer. Alle gegevens over de lengte, breedte en kleur van de boom staan nu in een echt bomenpaspoort en we hebben mooie filmpjes over de werking van een kompas en de boomhoogtemeter.
Wormen eten met mes en vork
Zo wandelen de kleuters het kabouterpad en koppelen we voor de oudere kinderen de natuur aan de digitale wereld, de programma’s blijven op deze manier uitdagend genoeg en alle zintuigen in het bos worden aangesproken. Maar bovenal is het fijn dat kinderen hun angst overwinnen en een slak op de hand durven te houden. Ook een regenworm is niet eng meer. En er is nog een wereld te winnen want enkele jaren geleden antwoordde een meisje op de vraag ‘Waar eten wormen mee?’ … ‘Met mes en vork natuurlijk’.
Zonder vrijwilligers geen kans
De animo is nog steeds groot, praktisch alle klassen in Haaksbergen komen trouw. Dat komt toch echt door de vrijwilligersgroep die zich geweldig inzet. Zonder hen heeft het project geen kans van slagen. En ik? Ik vind het mooi om nieuwe programma’s te ontwikkelen maar bovenal geniet ik wanneer ik een ochtend meedraai en de blije kindergezichten zie. Naar het bos … zouden ze vaker moeten doen ?
De lenteprogramma's in drie delen, er was weer genoeg te beleven
We draaiden afgelopen voorjaar weer drie programma’s en vrijwilligster Hermien Lankheet beschreef ze en ik maakte er een drieluikje van. Hieronder de belevenissen uit de drie programma’s van afgelopen voorjaar.
